Είναι δεδομένο ότι η πτώση μεγάλου μεγέθους διαστημικών βράχων σε πλανήτες (και δορυφόρους) προκαλούν διαφόρων ειδών μεγάλης έκτασης και επίσης μεγάλης χρονικής διάρκειας γεωατμοσφαιρικές καταστροφές.
Πριν από 66 εκατ. έτη έπεσε στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό ένας γιγάντιος αστεροειδής διαμέτρου 10-15 χλμ. με τις επιπτώσεις της τρομακτικής σύγκρουσης να οδηγούν σύμφωνα με τη κρατούσα θεωρία στην εξαφάνιση του 80% της ζωής στη Γη με πιο σημαντική την εξαφάνιση των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν τον πλανήτη μας για περίπου 150 εκατ. έτη και η απουσία τους άνοιξε το δρόμο στην κυριαρχία των θηλαστικών και τελικά την εμφάνιση του ανθρώπου.
Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Communications Earth & Environment» ερευνητική ομάδα παρουσιάζει τα αποτελέσματα της μελέτης που πραγματοποίησαν σε δύο τεράστιους κρατήρες που βρίσκονται ο ένας στον κόλπο Chesapeake Mid-Atlantic στις ΗΠΑ και ο άλλος στη Σιβηρία. Πρόκειται για τον τέταρτο και τον πέμπτο μεγαλύτερο κρατήρα στη Γη που δημιουργήθηκαν από πτώση κάποιου αστεροειδή.
Οι δύο αστεροειδείς έπεσαν στη Γη με διαφορά μόλις 25 χιλιάδων ετών πριν από περίπου 35 εκατ. έτη μια εποχή δηλαδή που πιθανολογείται ότι τα οικοσυστήματα της Γης είχαν αρχίσει να ανακάμπτουν από το βαρύ χτύπημα του αστεροειδή που εξόντωσε τους δεινοσαύρους.
Όμως οι ερευνητές που μελέτησαν το τοπικό περιβάλλον και πραγματοποιήσαν χρονολογήσεις που δείχνουν τις συνθήκες που επικρατούσαν μετά την πτώση των δύο αστεροειδών είναι ιδιαίτερα προβληματισμένοι αφού τα αποτελέσματα δεν υποδεικνύουν κανενός είδους κλιματική ή άλλη γεωατμοσφαιρική μεταβολή στον πλανήτη μας παρόμοια με αυτή που θα έπρεπε να υπάρχει από την πτώση δύο μεγάλων αστεροειδών σε πολύ κοντινή χρονική απόσταση μεταξύ τους.
Τα ευρήματα
Η μελέτη αναδεικνύει στοιχεία για μια μόνιμη αλλαγή του κλίματος περίπου 150.000 χρόνια μετά την πτώση των δύο αστεροειδών. «Αυτό που είναι αξιοσημείωτο στα αποτελέσματά μας είναι ότι δεν υπήρξε πραγματική αλλαγή μετά την πτώση των αστεροειδών. Περιμέναμε διάφορα ισότοπα να μετατοπιστούν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, υποδεικνύοντας θερμότερα ή ψυχρότερα νερά, αλλά αυτό δεν συνέβη. Αυτές οι μεγάλες κρούσεις αστεροειδών συνέβησαν και μακροπρόθεσμα ο πλανήτης μας φαινόταν να συνεχίζει να λειτουργεί ως συνήθως» αναφέρει Μπρίτζετ Γουέιντ καθηγήτρια του University College του Λονδίνου Bridget Wade, μέλος της ερευνητικής ομάδας που μελέτησε επίσης εκατοντάδες απολιθώματα οστρακοειδών που έχουν χρονολογηθεί την εποχή που έπεσαν οι δύο αστεροειδείς στη Γη.
Η ανάλυση αυτή προσφέρει ανάμεσα στα άλλα τις συνθήκες που επικρατούσαν στη θάλασσα εκείνη την περίοδο. Ανέλυσαν επίσης κάποιες ύλες στο νερό η παρουσία των οποίων εξηγείται μόνο από την πτώση αστεροειδών οι οποίες επίσης δεν υπέδειξαν κάποια πλανητική επίπτωση η οποία θα έπρεπε να υπάρχει από αυτά τα συμβάντα.
Οι ερευνητές λένε ότι και οι μελέτες της πτώσης του αστεροειδή στο Μεξικό πριν από 66 εκατ. έτη υποδεικνύουν την πιθανότητα να συμβαίνουν πολύ σύντομες χρονικά μεταβολές, κλίματος ή άλλες, μετά από πτώση μεγάλων αστεροειδών, μεταβολές που διαρκούν λίγες δεκάδες έτη και άρα μπορεί το ίδιο να συνέβη και στην περίπτωση των δύο αστεροειδών.
Πηγή: Naftemporiki.gr
