Η φωτογράφος του ΚΥΠΕ Κάτια Χριστοδούλου με το φωτογραφικό της φακό αλλά και με τη γραφή της, αποτυπώνει τη μεγάλη μάχη για τη ζωή που δίνεται κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε στιγμή, στο ρεπορτάζ που ακολουθεί.
360 μέρες μετά την πρώτη φορά που μπήκα στη Μονάδα Εντατικής Φροντίδας, επιστρέφω ξανά στον «γυάλινο θάλαμο» του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Αυτά που βλέπουν τα μάτια μου και απαθανατίζω με τον φωτογραφικό μου φακό, θαρρώ πως καταγράφουν με περισσή ευκρίνεια αυτό που δεν μπορεί να αποδώσει η καθημερινή πλέον επανάληψη -με κίνδυνο να καταστεί μια μη ενοχλητική «συνήθεια» – λέξεων που βίαια μπήκαν στην καθημερινότητά μας: «Κρούσματα», «διασωληνωμένοι», «νεκροί»…
Σοκ κι αυτή τη φορά! Αυτό αισθάνομαι. Ίσως, μάλιστα, να είναι πιο δυνατό το συναίσθημα από την πρώτη. Όταν διαπιστώνεις πως η μάχη με τον «άγνωστο» τότε ιό, είναι ακόμα μεγαλύτερη σήμερα· χειρότερη. Κι ας έχει περάσει ένας χρόνος…
Υπερπλήρης! Η πτέρυγα, στον δεύτερο όροφο, που φτιάχτηκε για να καλύψει τις αυξανόμενες ανάγκες της «νέας πραγματικότητας». Ένας ορθογώνιος γυάλινος θάλαμος. Γυαλί ίσον ευθραυστότητα. Η περιγραφή της κατάστασης στα περιμετρικά κρεβάτια. Η ευθραυστότητα της ζωής που ενίοτε γίνεται θρύψαλα.
Αυτή την καθημερινότητα δεν την είχαν φανταστεί ποτέ, ούτε οι γιατροί, ούτε οι ασθενείς. Οι ασθενείς διασωληνωμένοι και μη. Πυρετός, δύσπνοια, ξηρός βήχας, αρρυθμίες… Ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι δίπλα τους. Κανείς. Το επισκεπτήριο απαγορεύεται αυστηρά. Καθημερινά, ολοένα και περισσότερες εισαγωγές. Κάποιοι παλεύουν μέρες πολλές. Τα καταφέρνουν. Παίρνουν το πολυπόθητο εξιτήριο. Κάποιοι άλλοι, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν. Καταλήγουν…
Οι γιατροί και οι νοσηλευτές στα όρια τους. Εξαντλημένοι. Γάντια, μάσκες, ειδικές ολόσωμες στολές και γυαλιά προφύλαξης… Η μάχη, δύσκολη. Επίμονη και επίπονη. Στα βλέμματά τους, αποτυπωμένα πολλά συναισθήματα: Αγωνία, απογοήτευση, θλίψη, χαρά, αισιοδοξία… Κυρίως, όμως, πίεση! Αυτή η ανυπόφορη διαρκής πίεση. Κι ακόμα κάτι· χειρότερο. Το ανομολόγητο. Ο φόβος ότι η στιγμή που θα πρέπει να διαλέγουμε ποιος θα ζήσει και ποιος θα αφεθεί να πεθάνει. Τρομακτικό.
Ο αγώνας, ωστόσο, συνεχίζεται. Ο δικός τους, μετά βεβαιότητας. Ο δικός μας; Κάθε δική μας επανάπαυση, δυσκολεύει τη δική τους πάλη. Την πάλη τους για μας. Οξύμωρο ακούγεται; Οδυνηρά πραγματικό, όμως.
