Παιδί αστικής οικογένειας, καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστήμιου, με «συγκρατημένο» χαμόγελο, και -αναμφίβολα- ο πρώτος τεχνοκράτης πρωθυπουργός που είχε η Ελλάδα, «σύμβολο μιας μεταρρυθμιστικής και φιλοευρωπαϊκής αριστεράς» κατά την Liberation, στα μετεφηβικά του χρόνια, υπήρξε «γνώριμος» της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ως βομβιστής.
Αν και η χούντα τις αποκαλούσε «κροτίδες» και ο ίδιος στο βιβλίο «Δρόμοι Ζωής», βάζει την λέξη βόμβα σε εισαγωγικά, καθώς επρόκειτο για μικρούς αυτοσχέδιους μηχανισμούς, ο Κώστας Σημίτης, για τον αντιδικτατορικό του αγώνα διώχθηκε και καταδικάσθηκε ερήμην σε φυλάκιση, το 1970, καθώς ήδη είχε διαφύγει στο εξωτερικό, με την βοήθεια της Αμαλίας Φλέμινγκ.
Σε αντίποινα συνελήφθη η σύζυγός του Δάφνη, και κρατήθηκε για δυο μήνες σε απομόνωση.
Η Δημοκρατική Άμυνα
Στα χρόνια της χούντας, ως μέλος της αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Άμυνας, ο Κ. Σημίτης έδωσε τον δικό του αγώνα.
Η οργάνωση προήλθε το 1967, από τον Όμιλο Πολιτικής Έρευνας «Αλέξανδρο Παπαναστασίου», στην ίδρυση του οποίου, το 1965, είχε πρωτοστατήσει.
Ο «Όμιλος Παπαναστασίου» αρχικά, «είχε ως στόχο τη συστηματική μελέτη των σημαντικότερων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, και την ανάληψη πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή τους».
Μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας, εκτός από τον Κώστα Σημίτη, ήταν ο αγωνιστής καθηγητής Σάκης Καράγιωργας, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού και ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, πρώην υπουργός και πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας.
Η βόμβα που έκανε «θόρυβο» και η άλλη με τον ελαττωματικό μηχανισμό»
Ο Κ. Σημίτης στο βιβλίο του με τίτλο «Δρόμοι Ζωής» έγραψε:
«Συνεργαζόμουν με τον Σάκη Καράγιωργα και δραστηριοποιούσα έναν κύκλο στον οποίο ανήκαν, μεταξύ άλλων, ο Χρήστος Ροκόφυλλος, ο Μάνος Δελούκας, ο Νίκος και η Βέτα Οικονομίδου. Σε πρώτη φάση μοιράζαμε – για την ακρίβεια πετούσαμε – προκηρύξεις τα βράδια. Περάσαμε, λοιπόν, σε μια δεύτερη φάση. Τοποθετούσαμε μικρές αυτοσχέδιες βόμβες. Φροντίζαμε να τις βάζουμε πάντα με τρόπο που να μην προκληθεί ο παραμικρός τραυματισμός. Κατασκευαστής τους ήταν ο Γιάννης Σταράκης, δημοσιογράφος, ανταποκριτής γαλλικών εφημερίδων στην Ελλάδα.
Τις παραλάμβανα από τον Καράγιωργα, στο γραφείο του στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ο μηχανισμός έπρεπε να συναρμολογείται πριν από τη χρήση. Τοποθέτησα, αρχικά, βόμβες σε συνοικίες. Η έκρηξή τους δεν αναφέρθηκε στις εφημερίδες.
Τον επιθυμητό θόρυβο προκάλεσε μια αρκετά μεγαλύτερης ισχύος ”βόμβα” ή ”κροτίδα”, όπως τις αποκαλούσε η χούντα. Μου είχε δώσει δύο ο Γιώργος Μαγκάκης. Τη μία την τοποθέτησα στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού, στην είσοδο του θεάτρου ”Orwo”, μεσημέρι, ώρα που δεν λειτουργούσε το θέατρο. Η έκρηξη αναφέρθηκε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, με τις σχετικές καταγγελίες κατά της χούντας. Είχα διαλέξει το σημείο, με σκοπό οι δημοσιογράφοι που σύχναζαν στις καφετέριες της περιοχής να ακούσουν τον θόρυβο, που ήταν αρκετά δυνατός.
Τη δεύτερη ”βόμβα” ήθελα να τη βάλω στο ίδιο κτίριο, σε μια απομονωμένη είσοδο της οδού Αμερικής. Είχε όμως ελαττωματικό μηχανισμό, και αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την προσπάθεια».
Μια τέτοια βόμβα έσκασε στα χέρια του συναγωνιστή του, Σάκη Καράγιωργα, το 1969.
Πολλοί «δήθεν αγωνιστές που επιδείκνυαν τα περίστροφά τους»
«Στη Γερμανία και στην Ελλάδα, συνάντησα πρόσωπα που αποδεδειγμένα έκαναν τολμηρές ενέργειες κατά της χούντας. Κανείς δεν τους γνωρίζει, όμως. Στο εξωτερικό γνώρισα, επίσης, πολλούς δήθεν αγωνιστές που επιδείκνυαν τα περίστροφά τους, αλλά αρνούνταν συστηματικά να μεταφέρουν όπλα, είτε στο εξωτερικό είτε στην Ελλάδα. Η αποτίμηση της συμπεριφοράς, σε έναν αγώνα που διεξάγεται στο σκοτάδι, είναι εξαιρετικά δύσκολη», σημείωσε πάντως ο Κ. Σημίτης στο βιβλίο του, για τους «δήθεν» πατριώτες.
