Η Ομοσπονδία Συνδέσμων Ασθενών Κύπρου και ο Παγκύπριος Ιατρικός Σύλλογος, τονίζουν ότι στην Κύπρο, πρώτα πρέπει να προχωρήσουμε στη ψήφιση νομοθεσιών οι οποίες θα βοηθούν στην ανακούφιση, την στήριξη, την φροντίδα των ασθενών και των οικογενειών τους και στη συνέχεια θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και το οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο, όπως την ευθανασία.
Κοινή ανακοίνωση του ΠΙΣ και της ΟΣΑΚ για το ζήτημα της προώθησης νομοθετικής ρύθμισης της ευθανασίας αναφέρει ότι στα συρτάρια για πολλά χρόνια βρίσκεται, πέραν από το νομοσχέδιο για την δημιουργία δομών παροχής υπηρεσιών ανακουφιστικής φροντίδας και το νομοσχέδιο που αφορά την παροχή υπηρεσιών ολοκληρωμένης κοινοτικής νοσηλευτικής φροντίδας.
Στην ανακοίνωση, με αφορμή πρόσφατες τοποθετήσεις για το θέμα της ευθανασίας, ασθενείς και γιατροί εκφράζουν την κοινή τους θέση επί του συγκεκριμένου θέματος, λέγοντας ότι «χωρίς να υποτιμούμε ούτε και στο ελάχιστο τον πόνο, την ταλαιπωρία και το μαρτύριο, πολλές φορές, το οποίο ζουν άνθρωποι που βρίσκονται πολύ κοντά στον θάνατο, χωρίς να υποβαθμίζουμε το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του, η θέση μας, στο παρόν στάδιο είναι ότι πριν από την οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση του ζητήματος της ευθανασίας, θα πρέπει να προηγηθεί η θεσμική διασφάλιση πρόσβασης όλων των πολιτών στην ανακουφιστική φροντίδα, στην κατ’ οίκον σωστή ιατρική, νοσηλευτική και άλλη φροντίδα που χρειάζονται».
Υπενθυμίζεται ότι ασθενείς και γιατροί «είμαστε οι πρώτοι που βιώνουμε, από πρώτο χέρι, τον πόνο και την ταλαιπωρία των πασχόντων συνανθρώπων μας. Ως εκ τούτου και γνώμη έχουμε και άποψη».
Σήμερα στην Κύπρο, προστίθεται, προσφέρονται υπηρεσίες ανακουφιστικής φροντίδας από ιδιωτική πρωτοβουλία και μόνο σε άτομα με καρκίνο.
«Δυστυχώς, το ίδιο δεν ισχύει και για τις υπόλοιπες κατηγορίες ασθενών ενώ δεν υπάρχει σχετική νομοθεσία σε ισχύ. Η ανυπαρξία νομοθετικού πλαισίου οδηγεί και σε παραβίαση της νομοθεσίας που διέπει τη λειτουργία του Γενικού Συστήματος Υγείας η οποία προνοεί την παροχή υπηρεσιών ανακουφιστικής φροντίδας», συνεχίζει η ανακοίνωση.
Επιμελώς προστίθεται, η πράξη αναφέρεται ως «ευθανασία» ή ιατρικώς υποβοηθούμενος τερματισμός της ζωής. Εμείς, χρησιμοποιούμε τον όρο «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» για να προβάλουμε ένα ακόμα, ισχυρό επιχείρημα.
«Εδώ και δύο δεκαετίες διεθνώς έχει γίνει μια τεράστια εκστρατεία και υπάρχει απαγόρευση στην δημοσιοποίηση περιπτώσεων αυτοχειρίας (αυτοκτονίας), επειδή όπως έκριναν οι επιστήμονες των αρμοδίων κλάδων σε ολόκληρο τον κόσμο, της μιας αυτοκτονίας ακολουθεί μιμητισμός που οδηγεί σε περισσότερες αυτοκτονίες. Θεωρούμε ότι κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη θέση των επιστημόνων διεθνώς. Άλλωστε και στην Κύπρο η ανακοίνωση ή η δημοσιοποίηση περιπτώσεων αυτοκτονίας έχει σταματήσει προ εικοσαετίας», αναφέρει η ανακοίνωση.
Εκφράζεται η ανησυχία ότι η εφαρμογή μιας τέτοιας νομοθεσίας θα οδηγήσει πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ταλαιπωρούνται από την όποια δύσκολη και βασανιστική ασθένεια στην αναζήτηση του τέλους.
«Εάν δε καθοριστούν κριτήρια, τότε κάποιοι άνθρωποι που δεν θα τα πληρούν ενδεχομένως να οδηγούνται σε άλλου είδους λύσεις ή επικίνδυνες ή πιο βασανιστικές για τους ίδιους ή ακόμα και για τις οικογένειες τους, καταστάσεις», προστίθεται.
Απαντώντας στα όσα αναφέρονται περί σύστασης ιατροσυμβουλίων και περί καθορισμού κριτηρίων κατά τρόπο που να έχουν το δικαίωμα της ευθανασίας μόνο άτομα τα οποία θα τα πληρούν, στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι με τον τρόπο αυτό θα απομονώσουμε, για άλλη μια φορά, μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτών/ασθενών και θα τονίσουμε στις συνειδήσεις των ιδίων αλλά και των μελών των οικογενειών τους ότι πρέπει να υποκύψουν στον θάνατο.
«Ο καρκίνος δεν είναι η μοναδική ασθένεια που καθηλώνει, ταλαιπωρεί, βασανίζει ή οδηγεί τους ανθρώπους στην απελπισία. Δυστυχώς, εκατοντάδες άνθρωποι στην Κύπρο που πάσχουν από άλλες ασθένειες σε ολόκληρη τους της ζωή βρίσκονται σε παρόμοια ή/και εξίσου δύσκολη θέση», σημειώνεται.
Αναφέρεται ακόμη ότι μόλις πρόσφατα στην Κύπρο ψηφίστηκε η νομοθεσία που αφορά «πρώην καρκινοπαθείς», «ένα τεράστιο επίτευγμα της ανθρωπότητας που μέχρι πριν από είκοσι χρόνια χαρακτήριζε τον καρκίνο ως “επάρατη νόσο”».
«Ως εκ τούτου, αυτό που αφήνεται να εννοηθεί περί συγκεκριμένης ομάδας ασθενών, «τελικού σταδίου», δείχνοντας εμμέσως πλην σαφώς τους καρκινοπαθείς, επίσης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό».
Εάν κάποιος, προστίθεται, «δε προβάλει τον ισχυρισμό ότι για την ομάδα των καρκινοπαθών προσφέρεται ανακουφιστική φροντίδα θα παραπέμψουμε στα όσα, εν συντομία αναφέραμε στην αρχή της ανακοίνωσης μας».
