Ανησχυία προκαλούν οι πρώτες φουρτούνες για την παράκτια διάβρωση,δηλώνει η πολιτικός μηχανικός/ Ακτομηχανικός Δρ. Ξένια Ι. Λοϊζίδου .
Η κ . Λοϊζίδου αναφέρει πως κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες με τις πρώτες φουρτούνες, επικρατεί ένας πανικός για την παράκτια διάβρωση, ένας πανικός- άλλοθι για να αρχίσουν τα «αιτήματα» για κυματοθραύστες, για σκληρά παράκτια έργα. Η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός, σημείωσε, προσθέτοντας πως υπάρχει αύξηση τόσο της έντασης όσο και της συχνότητας των ακραίων καιρικών φαινομένων, δηλαδή να έχουμε μεγαλύτερες φουρτούνες.
Επεσήμανε ωστόσο, πως τα μεγάλα προβλήματα στις ακτές μας προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη επέμβαση του ανθρώπου πάνω σε αυτές, σημειώνοντας πως η ζώνη προστασίας της παραλίας δεν είναι θεωρητική ανάγκη και πως το κύμα χρειάζεται ελεύθερη ακτή για να εκτονώσει την ενέργειά του και να μην διαβρώνει.
Η ακτομηχανικός σημειώνει πως σε ολόκληρη την παράκτια ζώνη της Κύπρου υπάρχουν πολλά, πάμπολλα, χτίσματα, εντός της ζώνης προστασίας της παραλίας, ενώ άλλα χτίζονται ακόμα και τώρα (πχ στην περιοχή ΣΟΔΑΠ στην Πάφο). Είναι αναμενόμενο συνέχισε, αυτά τα κτίσματα να καταστρέφονται από τις φουρτούνες.
Επίσης αναφερόμενη στους κυματοθραύστες και τα βαριά έργα που γίνονται παντού στην Κύπρο η κ. Λοιζίδου είπε, πως υπάρχει μια εμμονή με τα βαρέως τύπου έργα, τονίζοντας πως όλοι τα θέλουν, όλοι τα ζητούν και κατασκευάζονται αφειδώς σε όλες τις ακτές μας.
Ενδεικτικά σημείωσε, πως οι κυματοθραύστες μπορεί να μαζεύουν άμμο στις περιοχές μπροστά τους (ενίοτε και φύκια και κολοβακτηρίδια και ρύπους), αλλά οι κυματοθραύστες και όλα τα βαριά έργα προκαλούν διάβρωση στις παρακείμενες ακτές.
Eπίσης είπε, “κάνουμε την πρώτη κατασκευή, τη βαφτίζουμε «πιλοτική δράση» (όπως έγινε στην Πόλη της Χρυσοχούς) και απλώς μεταφέρεται δίπλα το πρόβλημα”.Μετά συνέχισε, αρχίζει η αλυσίδα της κατασκευής κυματοθραυστών, και κατεβάζουμε τα βουνά από τους πολύτιμους ασβεστόλιθους , καταστρέφουμε φαράγγια και δάση (όπως στην Ανδρολύκου), για να εξασφαλίσουμε αυτό το λατομικό υλικό».
Επεσήμανε δε, πως ουδέποτε η καινοτομία και έρευνα αυτού του τόπου ασχολήθηκαν με την κατασκευή ογκολίθων από οικοδομικά μπάζα, σημειώνοντας πως η αλυσίδα της καταστροφής δεν έχει τελειωμό. Οι επιπτώσεις μιας παράκτιας κατασκευής εντός της ενεργού ζώνης του κύματος μπορούν να προβλεφθούν, και έχουν προβλεφθεί συμπλήρωσε η κ. Λοϊζίδου, προσθέτοντας ωστόσο πως το τραγικό με την ακτομηχανική είναι ότι οι επιπτώσεις αυτές φαίνονται πολλά χρόνια μετά.
Όσα χρόνια, όπως είπε, μπορεί να αντέξει η κάθε ακτή, πριν καταρρεύσει, πριν χάσει εντελώς την δυναμική της ισορροπία.
Είπε ακόμη πως δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε “πόσο έχουμε ασελγήσει επί των ακτών μας”, τονίζοντας πως αυτός ο πολύτιμος φυσικός μας πόρος βρίσκεται σε κίνδυνο, σε ανεπάρκεια και όχι από την κλιματική αλλαγή, αλλά από την αδηφάγο κερδοσκοπία και την απύθμενη άγνοια. Να σώσουμε ότι σώζεται πλέον, αυτό είναι το ζητούμενο κατέληξε διερωτώμενη ωστόσο πώς;
