Η Αναστασία, κόρη του Τάσου Ισάακ στον δικό της χαιρετισμό, με τον οποίο συγκίνησε όσους βρέθηκαν στην εκδήλωση, ανέφερε πως, «11 Αυγούστου 1996. Ο πατέρας μου Τάσος Ισαάκ ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας. Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ, έχουμε παρακολουθήσει τα στιγμιότυπα της δολοφονίας του. Οι βάρβαροι, με τη βοήθεια του κατοχικού στρατού, χτύπησαν μέχρι θανάτου έναν άοπλο άνθρωπο. Με ρόπαλα, πέτρες, και ξύλα. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, γιατί ένας άνθρωπος, ο πατέρας μου, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που τώρα χιλιάδες συμπατριώτες μας διέρχονται για τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτελείας. Τόσα χρόνια μετά ακόμα να γίνει κατανοητό ότι η κατοχή επηρεάζει την κανονικότητα, το παρόν και το μέλλον μας. Ζούμε δυστυχώς σε μια διαρκή παραίτηση, γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ τίποτα περισσότερο».
Στη συνέχεια ανέφερε πως, «οι δολοφόνοι του πατέρα μου και του Σολή κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας και εμείς συνεχίζομε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας κανονικότητας, που χτίστηκε πάνω στην λήθη και την αμνησία».
Πρόσθεσε πως, «ζούμε σε μια κατάσταση που δημιούργησαν οι δολοφόνοι γιατί ξεχάσαμε ποιοι πλήρωσαν με αίμα. Όχι, δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους, για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Δεν δεχόμαστε αυτοί που δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για να συλληφθούν οι δολοφόνοι, να μιλούν για τη θυσία τους. Αυτοί που δεν ζήτησαν ούτε απολογία για εκείνες τις δολοφονίες και συμβιβάζονται με τους κατακτητές της πατρίδας μας».
Παράλληλα είπε πως, «κάποιοι άνθρωποι δεν ανεχόμαστε τη λήθη. Πέρασαν 29 χρόνια. Απαιτούμε όπως στήθηκε και αυτό το μνημείο, να αποδοθεί και δικαιοσύνη. Να συλληφθούν οι δολοφόνοι με σκοπό να ανοίξει και ο δρόμος της απελευθέρωσης».
«Γι’ αυτούς του δύο ήρωες ενωνόμαστε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, ενάντια στη λύση. Για να βρούμε τον δρόμο στη Λάπηθο, στην Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Μέχρι εκεί που ήθελε να φτάσει ο πατέρας μου, μέχρι εκεί που έβλεπε ο Σολωμός ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχής», ανέφερε επίσης.
«Για τη μνήμη, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την επιστροφή», κατέληξε η Αναστασία Ισάακ.
