Είναι απαράδεκτο μια ευνομούμενη πολιτεία με μείζον πρόβλημα ανομβρίας και λειψυδρίας να είναι αθωράκιστη στο ζήτημα της υδατικής κρίσης και να φτάνει στο έσχατο σενάριο, επιλέγοντας ασύνταχτες λύσεις πανικού, λέει στο ΚΥΠΕ η δρ Ξένια Λοϊζίδου, Πολιτικός Μηχανικός/Ακτομηχανικός/Υδραυλικός.
Μιλώντας στο ΚΥΠΕ η δρ Λοϊζίδου σημειώνει ότι βεβαίως και οι μονάδες αφαλάτωσης είναι μια λύση, αλλά προσθέτει ότι για την επίλυση του υδατικού το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι επενδύσεις στις υποδομές και σωστή διαχείριση χρήσεων, πχ όχι γρασίδια και γήπεδα γκόλφ, προσαρμογή των καλλιεργειών σε λιγότερο υδροβόρες, μείωση της σφράγισης του εδάφους με λιγότερα τσιμέντα.
«Οι 15 μονάδες αφαλάτωσης που θα έρθουν, όπως διαβάζουμε, θα παράγουν όλες μαζί μόνο 5,5 εκ. κυβικά μέτρα το χρόνο και μάλιστα με κόστος. Διερωτώμαι γιατί τα 10 εκ επεξεργασμένου νερού που είναι διαθέσιμα από την μονάδα επεξεργασίας αποβλήτων στην Μια Μηλιά δεν είναι επιλογή. Και γιατί για πολιτικούς ή άλλους λόγους αυτό για το οποίο φωνάζει εδώ και χρόνια η δικοινοτική επιτροπή για το περιβάλλον, δεν προχωρά», ανέφερε στο ΚΥΠΕ.
Διατύπωσε και μια σειρά από ερωτήματα σε ό,τι αφορά τον τρόπο και το κόστος μεταφοράς και τοποθέτησης των μονάδων αφαλάτωσης από τα ΗΑΕ, το χρόνο και το κόστος εγκατάστασης και το κατα πόσο προβλέφθηκε η άρμη που θα παράγεται από την αφαλάτωση να μην καταλήγει σε ρηχά νερά γιατί διαφορετικά θα έχουμε τεράστιες επιπτώσεις στη βιοποικιλότητα που θα τις δούμε στην ποιότητα των παράκτιων νερών.
Διερωτήθηκε παράλληλα κατα πόσο οι μονάδες αυτές από τα ΗΑΕ λειτουργούν με πετρέλαιο και μας δόθηκαν γιατί η χώρα ανανεώνει τις δικές της μονάδες και τοποθετεί νέες με ΑΠΕ, οπότε και θα αυξηθούν τα πρόστιμα που πληρώνουμε οι πολίτες στους λογαριασμούς του ρεύματος μας, για ρύπους.
«Υπάρχει και ένα κόστος πραγματικό για τον πολίτη από τις μονάδες αφαλάτωσης γιατί ακριβώς δεν εντάσσονται σε ένα συνολικό σχεδιασμό, αλλά πρόκειται για σπασμωδική κίνηση», αναφέρει η δρ. Λοϊζίδου.
Αναφέρει πως δεν γίνεται το 2025 με το υδατικό να είναι το δεύτερο μας εθνικό πρόβλημα, να μην έχουμε ασφάλεια στην υδροδότηση, προσθέτοντας ότι από το 2008 το Τμήμα Αναπτύξεως Υδάτων εκπόνησε μελέτη για τις υποδομές ώστε η Κύπρος να μην εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες, αλλά από τότε « πολλά εξαγγέλθηκαν, λίγα έγιναν».
« Αν με δύο ατυχήματα, Μαυροκόλυμπος και αφαλάτωση στα Κούκλια, καταρρέει όλος ο κρατικός σχεδιασμός, τότε σαφώς είμαστε ανοχύρωτη χώρα και πρόκειται για αποτυχημένη υδατική πολιτική διαχρονικά», ανέφερε.
Για τις μικρές αφαλατώσεις σε ξενοδοχεία, η δρ. Λοϊζίδου έθεσε και πάλι το ίδιο θέμα δηλαδή που θα καταλήγει η άρμη.
Στις δηλώσεις στο ΚΥΠΕ έθεσε επιτακτικά την ανάγκη διόρθωσης του δικτύου υδροδότησης που χρονολογείται από τη δεκαετία του ’70 με μέχρι και 70% απώλειες όπως παραδέχονται οι ΕΟΑ, καθώς και την ανάγκη επένδυσης σε σύγχρονες υποδομές.
Για το γεγονός ότι οι μονάδες αφαλάτωσης θα εγκατασταθούν με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να προηγηθεί περιβαλλοντική μελέτη, η δρ. Λοϊζίδου επέκρινε την τακτική των συνοπτικών διαδικασιών “γιατί δεν γνωρίζουμε καν τις επιπτώσεις και δη τις περιβαλλοντικές. Αν οι ακτές μας γίνουν σούπες άλατος ποιος θα πληρώσει τη ζημιά;».
Θέμα έθεσε και για την απερήμωση αναφέροντας ότι το 70% των γαιών μας είναι απερημωμένες και άρα χρειάζεται πολύ περισσότερο νερό και λιπάσματα για να τις καταστήσουμε αποδοτικές «και χωρίς τη συγκράτηση νερού αυτό προστίθεται στην αλυσίδα της υδατικής και κλιματικής κρίσης».
