Δεκαπενταύγουστος, μεγάλη θρησκευτική γιορτή, το «Πάσχα του Καλοκαιριού», με την ορθόδοξη εκκλησία να γιορτάζει την κοίμηση της Θεοτόκου. 15 Αυγούστου, μαύρες οι θύμησες για την Κύπρο.
Οι πιστοί συρρέουν σήμερα σε μοναστήρια αφιερωμένα στην Παναγία και σε εκκλησίες σε όλη την Κύπρο. Εκδρομικοί χώροι στα ορεινά, αλλά και παράλιες πόλεις «βουλιάζουν» από επισκέπτες, με την πρωτεύουσα να παραμένει σχεδόν άδεια, με έρημους δρόμους και κλειστούς ακόμα και χώρους εστίασης.
Παράλληλα με τους εορτασμούς, ξυπνούν και μνήμες πόνου.
Με την έναρξη του δεύτερου γύρου της εισβολής, οι Τούρκοι εισβολής, χαράματα της 14ης Αυγούστου, βομβαρδίζουν ξανά την Αμμόχωστο. Οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν.
Ηταν Παρασκευή, 15 Αυγούστου 1974. Πρωί. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής μπαίνουν στην πόλη της Αμμοχώστου.
Κάποιοι εθνοφρουροί παρέμειναν αντιστεκόμενοι για ώρες στην πόλη. Μόνοι, ταμπουρωμένοι σε δύο-τρία σημεία κράτησαν με όσα πυρομαχικά είχαν. Ακολούθως εγκατέλειψαν και αυτοί.
Στις 16 Αυγούστου του 1974 ο τουρκικός στρατός βρέθηκε στην πόλη της Αμμοχώστου. Εάλω η πόλις.
Οι κάτοικοι, που έφυγαν καταδιωκόμενοι σκορπίστηκαν στην ελεύθερη Κύπρο. Μόνη σκέψη ότι θα επιστρέψουν. Όμως, 51 χρόνια μετά και ακόμα καρτερούν την επιστροφή. Η Αμμόχωστος σιγά-σιγά μετετράπη σε «πόλη φάντασμα», φράση που χρησιμοποίησε σε τίτλο ρεπορτάζ ένας Σουηδός δημοσιογράφος ο οποίος την επισκέφθηκε το 1977, τρία χρόνια μετά την εισβολή. Οι Βαρωσιώτες από τότε όμως επιμένουν. Δεν είναι φάντασμα. Είναι η γενέθλιος πόλη. Η βασιλεύουσα. «Δεν είναι φάντασμα η Αμμόχωστος, είναι υπόσχεση».
