Την ώρα που η προσωπική απεσταλμένη του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών βρίσκεται στη Λευκωσία, για την πιθανότατα τελευταία ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού, το Εθνικό μας ζήτημα θα έπρεπε να βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας: όλες μας οι δυνάμεις όφειλαν να είναι προσανατολισμένες στην προσπάθεια να βγούμε από το τέλμα και να αξιοποιήσουμε μια συγκυρία που ενδεχομένως να μην προκύψει ποτέ ξανά.
Αντ’ αυτού, η πολιτική εξουσία κάνει επίδειξη μικρομεγαλισμού, με φαντασιώσεις «SOTU» ομιλιών και εκθέσεις ιδεών για την «Κύπρο του 2035». Για να υπάρχει Κύπρος το 2035 θα πρέπει να απαλλαγούμε από την κατοχή μέσω της επίλυσης του Κυπριακού. Αυτό, 50 χρόνια από την εισβολή, φαίνεται ακόμη να μην το κατανοούμε.
Την ίδια ώρα στο κόμμα μας, κατ’ επίκληση της ενότητας βάζουν σημαιοφόρους εκείνους που τορπίλισαν την ενότητα και υπονόμευσαν την παράταξη.
Ας σταματήσουμε, πριν είναι αργά, να περιστρεφόμαστε γύρω από τα μικρά κι ας επικεντρωθούμε στα μεγάλα, σ’ αυτά που θα κρίνουν το μέλλον της πατρίδας μας. Τα περιθώρια στενεύουν εφιαλτικά.
Χωρίς πατρίδα δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε οράματα για το 2035, ούτε παρατάξεις για διεκδίκηση οφίκιων.
