Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» αστρόνομοι βρετανικών πανεπιστημίων παρουσιάζουν το τι θα συμβεί στον πλανήτη μας όταν ο Ήλιος μπει στη φάση της αυτοκαταστροφής του η οποία θα συμπαρασύρει στην καταστροφή το ηλιακό μας σύστημα όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε σήμερα.
Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι σε περίπου πέντε δισ. έτη ο Ηλιος έχοντας καταναλώσει όλα τα καύσιμα του θα μπει στη διαδικασία της αυτοκαταστροφής του κατά την οποία αρχικά θα διογκωθεί και θα γίνει ένας ερυθρός γίγαντας και στη συνέχεια θα συρρικνωθεί σε ένα λευκό νάνο. Κατά τη διάρκεια της φάσης της διόγκωσης του το μητρικό μας άστρο αναμένεται να καταπιεί κυριολεκτικά τους εσωτερικούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος δηλαδή τον Ερμή, την Αφροδίτη και τη Γη αν και υπάρχουν κάποιες μελέτες που δείχνουν ότι μπορεί τελικά ο πλανήτης μας να μην εξαφανιστεί από τον συμπαντικό χάρτη αλλά να καταστραφεί ολοσχερώς, να γίνει κυριολεκτικά… κάρβουνο από την καυτή ανάσα του Ήλιου που θα πέσει πάνω του.
Αστρονόμοι του Πανεπιστημίου Warwick και του University College London αναφέρουν ότι το πιθανότερο σενάριο είναι ο Ήλιος όταν διογκωθεί να καταπιεί τη Γη ή αν δεν την καταπιεί να την κάνει κομμάτια.
«Η καταστροφή μας πιθανότατα θα προκληθεί από ισχυρά βαρυτικά φαινόμενα γνωστά ως «παλιρροϊκές δυνάμεις. Όπως η Σελήνη ασκεί έλξη στους ωκεανούς της Γης και δημιουργεί τις παλίρροιες έτσι και ο πλανήτης έλκει το άστρο του. Καθώς το άστρο διαστέλλεται αυτή η αλληλεπίδραση γίνεται ισχυρότερη. Οι αλληλεπιδράσεις αυτές επιβραδύνουν την κίνηση του πλανήτη και κάνουν την τροχιά του να συρρικνώνεται με αποτέλεσμα να κινείται σπειροειδώς μέχρι να διαλυθεί ή να πέσει μέσα στο άστρο» λέει Δρ. Έντουαρντ Μπράιαντ, κύριος συγγραφέας της μελέτης.
Το μοντέλο
Οι ερευνητές μελέτησαν 130 γιγάντιους πλανήτες που περιφέρονται κοντά στα άστρα τους. Διαπίστωσαν ότι τα άστρα που έχουν ήδη διασταλεί και ψυχρανθεί σε ερυθρούς γίγαντες είναι πολύ λιγότερο πιθανό να φιλοξενούν μεγάλους πλανήτες σε κοντινή τροχιά. Περίπου το 90% των άστρων στο Σύμπαν είναι αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν «άστρα κύριας ακολουθίας». Πρόκειται για άστρα που συντήκουν υδρογόνο σε ήλιο στους πυρήνες τους και έχουν μάζα από περίπου το ένα δέκατο έως και 200 φορές τη μάζα του Ήλιου.
Τα άστρα της κύριας ακολουθίας ξεκινούν ως νεφελώματα αερίων και σκόνης τα οποία καταρρέουν υπό την επίδραση της βαρύτητας σχηματίζοντας πρωτοαστέρες. Όταν ένα πρωτοάστρο γίνει αρκετά πυκνό η πίεση και η θερμότητα προκαλούν πυρηνική σύντηξη και έτσι γεννιέται ένα άστρο. Τα άστρα συνεχίζουν να καίνε ήλιο μέχρι να εξαντληθεί κάτι που συμβαίνει σε διάστημα 10 έως 20 δισεκατομμυρίων ετών. Στο σημείο αυτό εισέρχονται στη μετα–κύρια ακολουθία και μετατρέπονται σε ερυθρούς νάνους, λευκούς νάνους, ερυθρούς γίγαντες ή ακόμη και εκρήγνυνται σε αστέρες νετρονίων ανάλογα με το μέγεθός τους.
Συνολικά, το 0,28% των άστρων που μελετήθηκαν φιλοξενούσε έναν γιγάντιο πλανήτη με τα νεότερα άστρα να έχουν πλανήτες πιο συχνά. Ωστόσο για τα άστρα που είχαν ήδη εξελιχθεί σε ερυθρούς γίγαντες μόνο το 0,11% διέθετε πλανήτες. «Αυτό αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι καθώς τα άστρα εξελίσσονται και απομακρύνονται από την κύρια ακολουθία, μπορούν πολύ γρήγορα να προκαλέσουν στους πλανήτες τους να σπειροειδώς κινηθούν προς αυτά και να καταστραφούν. Περιμέναμε να δούμε αυτό το φαινόμενο, αλλά μας εξέπληξε το πόσο αποτελεσματικά φαίνεται να καταπίνουν οι αστέρες αυτούς τους κοντινούς πλανήτες» λέει ο Δρ. Μπράιαντ.
Πηγή: Naftemporiki.gr
