Η «κανονικότητα» καταρρέει: μια καταιγίδα ρουκετών σκεπάζει τον νότο του Ισραήλ και, στην κάλυψή της, ένοπλοι περνούν το φράγμα. Η Χαμάς ετοιμάζεται να σφαγιάσει 1.200 ανθρώπους και να πάρει στα χέρια της 250 ομήρους. Το ημερολόγιο γράφει 7 Οκτωβρίου 2023.
06:30 — Επίθεση με ρουκέτες
Στην πρώτη αχτίδα φωτός, ένας μαζικός καταιγισμός ρουκετών εκτοξεύεται από τη Γάζα. Οι σειρήνες ουρλιάζουν μέχρι το Τελ Αβίβ και τη Μπερσεβά.
Ο κόσμος τρέχει σε καταφύγια, άλλοι μένουν παγωμένοι πίσω από τοίχους και μάντρες, με τα κινητά στο χέρι.
Η αίσθηση ότι «κάτι διαφορετικό συμβαίνει» απλώνεται πριν ακόμη ακουστεί στις ειδήσεις. Η πρώτη είδηση για νεκρούς από ρουκέτες σπάει τη σιωπή του σοκ. Το βλέμμα στρέφεται στο φράγμα.
07:40 — Η διείσδυση
Η καταιγίδα δεν είναι το χτύπημα — είναι το παραπέτασμα για την τρομοκρατική επίθεση. Μοτοσικλέτες περνούν από ανοιγμένες οπές στον φράχτη, αλεξιπτωτιστές με μηχανοκίνητα ανεμόπτερα γλιστρούν πάνω από τις θέσεις παρατήρησης, μια βάρκα κατευθύνεται στη Ζικίμ.
Τα σημεία διείσδυσης πολλαπλασιάζονται. Η πρώτη αναγγελία ότι «ένοπλοι πέρασαν» δεν περιγράφει την πραγματικότητα: δεν μιλάμε για έναν αιφνιδιασμό σε 4–8 σημεία, αλλά για δεκάδες ταυτόχρονα μέτωπα.
Οι πρώτοι στόχοι είναι κρίκοι της αλυσίδας ελέγχου γύρω από τη Γάζα. Θέσεις στα σύνορα, το αρχηγείο της μεραρχίας στη Ρεΐμ, ο σταθμός στο Μπεΐτ Χανούν/Έρεζ. Διοικητές σκοτώνονται, κόμβοι πληροφοριών «σβήνουν» και το δίκτυο τυφλώνεται σε ώρα μηδέν.
Δίχως εικόνα, το κράτος αντιλαμβάνεται την κλίμακα με καθυστέρηση. Στρατιώτες και διοικητές κατεβαίνουν μόνοι τους προς τον νότο, καθώς τα πρώτα ενισχυτικά τμήματα χρειάζονται ώρες.
Σντερότ, Μπεέρι, Οφακίμ — Ο χάρτης γεμίζει σημεία
Στη Σντερότ, ένοπλοι πάνω σε καρότσα λευκού pick-up διασχίζουν διασταυρώσεις που πριν φιλοξενούσαν πρωινή κίνηση. Στο Μπεερί σπίτια γίνονται στόχοι «πόρτα-πόρτα». Στο Οφακίμ, είσοδοι και καταφύγια πολιορκούνται.
Οι κάτοικοι κλείνονται στα ασφαλή δωμάτια, τηλεφωνούν, ψιθυρίζουν οδηγίες στα παιδιά. Η αστυνομία λέει στο ραδιόφωνο: «Μείνετε μέσα — θα έρθουμε». Ο αριθμός των σημείων μάχης ανεβαίνει, ξεπερνά τις δύο δεκάδες.
Στους δρόμους υπάρχουν ήδη πτώματα. Οι εικόνες ανεβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα πριν φτάσουν στις οθόνες των επιτελείων.
Στο Νετίβ ΧαΑσάρα, ο Γκιλ Ταάσα τρέχει με τους δύο μικρούς γιους του προς το κοντινό καταφύγιο. Η κάμερα ασφαλείας αποτυπώνει τα βήματα. Δευτερόλεπτα μετά, μια χειροβομβίδα κυλάει στην είσοδο. «Μη φοβάστε», λέει στα παιδιά και πέφτει πάνω της. Εκείνα τα σώζει, εκείνος πεθαίνει.
Από μουσική σε πανικό
Κοντά στα σύνορα, ένα μουσικό φεστιβάλ γίνεται στόχος. Στις 07:15, η 23χρονη Ρόμι Γκόνεν καλεί τον πατέρα της: «Μας πυροβολούν». Κρύβονται σε θάμνους, τρέχουν προς αστυνομικούς, ξαναφεύγουν όταν εκείνοι πέφτουν. Στις 10:05, νέα κλήση: «Μ’ έβγαλε φίλος από τον χώρο».
Η ανακούφιση κρατά λίγα λεπτά. Το αυτοκίνητο δέχεται επίθεση, η Ρόμι τραυματίζεται, οι φίλοι σκοτώνονται. Η μητέρα ακούει στην κλήση φωνές στα αραβικά, ύστερα σιωπή. Σύμφωνα με τις Αρχές, η Ρόμι ανήκει στους ομήρους που οδηγούνται στη Γάζα.
Πίσω στα κιμπούτς, πρώτοι ανταποκριτές φωτογραφίζουν δωμάτια καμένα, σύρτες λιωμένους, κρεβάτια που έγιναν στάχτη. Ιατροδικαστές μιλούν για ευρήματα: αιθάλη στην τραχεία που μαρτυρά ανθρώπους καμένους ζωντανούς, δεμένους καρπούς, εκτελέσεις.
Γυναίκες βρίσκονται γυμνές ή με σκισμένα ρούχα, μαρτυρίες για σεξουαλική βία σκίζουν το ταμπού της σιωπής. Η Αστυνομία συλλέγει υλικό από social, κάμερες οχημάτων, dash cams, drones. Μιλά για εκατοντάδες χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο, χιλιάδες καταθέσεις μαρτύρων — ένα αρχείο που θα τροφοδοτήσει δίκη-ορόσημο, τη σημαντικότερη από την εποχή του Άιχμαν.
Το σοκ
Η 7η Οκτωβρίου δεν «έπεσε από τον ουρανό». Ήρθε ως τομή πάνω σε μια αλυσίδα από σήματα που είδαν πολλοί και πίστεψαν λίγοι. Ακόμη και όταν εντοπίζεται το 2022 έγγραφο-σχέδιο («Jericho Wall») που περιγράφει πολυεπίπεδη επιχείρηση εισβολής, εκλαμβάνεται ως φιλοδοξία, όχι ως επιχειρησιακό εγχειρίδιο.
Προειδοποιήσεις από παρατηρήτριες στα φυλάκια για ανορθόδοξη δραστηριότητα drones, για μακέτες θέσεων παρατήρησης και εκπαιδεύσεις σε «αντανάκλαση» των ισραηλινών φυλακίων δεν αρκούν για να ανατρέψουν τη βεβαιότητα ότι «η Χαμάς δεν θέλει πόλεμο».
Το βράδυ 6 προς 7 Οκτωβρίου, ενεργοποιήσεις ισραηλινών SIM, μετακινήσεις δυνάμεων της Χαμάς προς σημεία συγκέντρωσης και άλλες ενδείξεις διαβάζονται ως «άσκηση» ή «προετοιμασία άμυνας» — όχι ως ώρα μηδέν. Την ίδια στιγμή, το ισραηλινό δόγμα κοιτάζει βόρεια: ο φόβος για κλιμάκωση με τη Χεζμπολάχ τραβά δυναμικό και προσοχή, αφήνοντας τη Γάζα σε τυφλή γωνία. Η σύμπτωση με θρησκευτική αργία (Simchat Torah) μειώνει επιπλέον τη διαθεσιμότητα προσωπικού στα σύνορα.
Το επιχειρησιακό σοκ της 7ης Οκτωβρίου προκύπτει από τρία στοιχεία:
- Κλίμακα/διασπορά: αντί για το «χειρότερο σενάριο» 4–8 ρήξεων, σχεδόν 60 σημεία παραβίαση και αράλληλες εισόδους με μοτοσικλέτες, αλεξιπτωτιστές, θαλάσσιες ομάδες.
- Αποκεφαλισμός ελέγχου: τα πρώτα χτυπήματα παραλύουν κόμβους διοίκησης/πληροφορίας (π.χ. Ρεΐμ), αφήνοντας το σύστημα τυφλό για κρίσιμες ώρες. Με 1–2 drones στον αέρα και ελλιπή εικόνα εδάφους, οι ενισχύσεις αργούν: 5,5 ώρες για μαζική άφιξη, τρεις μέρες για πλήρη απώθηση.
- Αποσύνδεση σχεδίου-εκτέλεσης: κεντρικός σχεδιασμός αλλά αποκεντρωμένη υλοποίηση ανά μικρές ομάδες, offline επικοινωνίες, χρήση μέσων που δεν «διαφημίστηκαν» (π.χ. εκτεταμένη αξιοποίηση μοτοσικλετών/ανεμόπτερων) ώστε να σπάσουν τα αναλυτικά στερεότυπα.
Φτάνουμε στη σημερινή μέρα με πληγές ανοιχτές. Επιτροπές αποδίδουν ευθύνες, ερευνούν το «πώς» και το «γιατί» πιάστηκαν στον ύπνο οι ισραηλινές αρχές.
Μέσα στα 2 χρόνια που πέρασαν η Μέση Ανατολή έφτασε πολλές φορές στο χείλος περιφερειακού πολέμου. Από τον πόλεμο στη Γάζα, φτάσαμε στον πόλεμο Ισραήλ – Ιράν, στα χτυπήματα σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη.
Και το ρήγμα που τρέμει
Η ισραηλινή κοινωνία μετρά τραύματα και περιμένει ακόμη τους ομήρους της: ζωντανούς ή νεκρούς. Και ο παλαιστινιακός λαός έχει βιώσει την απόλυτη ανθρωπιστική καταστροφή. Η Γάζα έχει μετατραπεί σε ερείπια, δεκάδες χιλιάδες άμαχοι έχουν πέσει νεκροί από τους βομβαρδισμούς, χιλιάδες ακόμη λιμοκτονούν. Με τον Νετανιάχου να έχει οδηγήσει το Ισραήλ σε διεθνή απομόνωση, δεκάδες κυβερνήσεις αναγνωρίζουν στα χαρτιά ένα κράτος, που όμως «σβήνει» στο έδαφος.
Οι περισσότεροι πια συμφωνούν: Τίποτα δεν δικαιολογούσε τη φρίκη της 7ης Οκτωβρίου. Και η 7η Οκτωβρίου δεν μπορεί να δικαιολογεί τα πάντα.
Κάπως έτσι φτάνουμε σε ένα θέρετρο της Αιγύπτου, όπου ανοίγει δειλά – δειλά ένα παράθυρο για μία συμφωνία, που θα μπορούσε να βάλει τέλος στην αιματοχυσία. Μέχρι η συμφωνία αυτή να κλείσει η 7η Οκτωβρίου δεν είναι απλώς ημερομηνία. Είναι ρήγμα. Και το ρήγμα, ακόμη, τρέμει.
Πηγή: Ναυτεμπορική, Νατάσα Στασινού • [email protected]
