Παύλος Λιασίδης*
Παρακολουθούμε με πολύ προσοχή αυτές τις μέρες τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις τόσο από πλευράς μελών της κυβέρνησης, όσο και από άλλους παράγοντες του τόπου σε σχέση με την εξέλιξη του καλωδίου Κύπρου – Κρήτης.
Από την μια έχουμε τον Υπουργό Ενέργειας να το παλεύει με νύχια και με δόντια για να υλοποιηθεί. Από την άλλη έχουμε τον Υπουργό Οικονομικών να μας λέει ότι οικονομικά δεν μας συμφέρει, και ένα Πρόεδρο να αναφέρετε σε υποχρεώσεις του φορέα υλοποίησης (ΑΔΜΗΕ), χωρίς να ξέρουμε ποιες είναι αυτές. Καπάκι σε όλα αυτά, έρχεται το άλλο μέρος αυτού του έργου, η Ελληνική Κυβέρνηση που μας λέει ότι δεν έχει ιδέα για αυτά που λέει η κυπριακή κυβέρνηση με όλα της τα καπέλα και μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή να μας λέει, το εξέτασα, είναι βιώσιμο, είναι μέρος ευρύτερου Ευρωπαϊκού σχεδιασμού, είναι στρατηγικό, σας δίνω και τα χρήματα, επιτέλους κάντε το χωρίς καθυστέρηση.
Είναι πραγματικά άξιο απορίας από που πηγάζει όλη αυτή η δυστοκία, προς τι όλες αυτές οι αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις, τι επιδιώκουμε. Για την ώρα μόνο χάνουμε. Χάνουμε την αξιοπιστία μας. Χάνουμε την αξιοπιστία μας διότι εμείς συμφωνήσαμε σε αυτό, εμείς πείσαμε την ΕΕ ότι το χρειαζόμαστε.
Ο Υπουργός των Οικονομικών μας εξήγησε τις προάλλες ότι έχουμε να χάσουμε αν συμμετέχουμε, επικαλέστηκε μάλιστα και μελέτες για τις οποίες κανένας άλλος δεν έχει ιδέα. Ούτε καν η Ελληνική Κυβέρνηση. Δεν μας είπε όμως και τι έχουμε να χάσουμε αν δεν το κάνουμε.
Το πρώτο πράγμα που έχουμε να χάσουμε είναι η ενεργειακή μας ασφάλεια. Αν δηλαδή συμβεί κάτι και δεν έχουμε δικές μας δυνατότητες παραγωγής ενέργειας. Μια γεύση πήραμε ήδη από το δυστύχημα στο Μαρί. Ξέρουμε τι σημαίνει, και ξέρουμε τι κοστίζει. Χάνουμε λοιπόν την ευκαιρία να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Κάτι που θα μας εξασφαλίζει τη κακιά ώρα. Και ρωτούμε, αν όλα παν λάθος, αν το καλώδιο γίνει και για οικονομικούς λόγους δεν χρησιμοποιηθεί καθόλου και αποτελεί σκέτη ζημιά, απλά υπάρχει για ώρα ανάγκης, τι σημαίνει οικονομικά; Αυτό μεταφράζεται σε €15 το χρόνο ανά καταναλωτή. Αξίζουν €15 το χρόνο για να είμαστε ασφαλισμένοι; Αυτή η επένδυση γίνεται για την άμυνα μας. Όταν αγοράζουμε τανκς και πυραύλους, ρωτούμε πόσα θα μας αποδώσουν οικονομικά; Σίγουρα θα είναι ζημιά.
Πέραν αυτού, σε πιο ψηλό επίπεδο, πρέπει να αντιληφθούμε ότι το καλώδιο αποτελεί ένα πολύ μικρό κομμάτι ενός πολύ μεγαλύτερου σχεδίου. Ένα σχέδιο στο οποίο συμμετέχουν σχεδόν οι μισές χώρες της υδρογείου. Γι’ αυτό ενδιαφέρει την ΕΕ, γι’ αυτό μπαίνουν στη μέση οι ΗΠΑ. Αυτό αυτόματα μας κάνει μέρος και κομμάτι αυτού του μεγαλύτερου παιχνιδιού. Να το πούμε ωμά και ας φανούμε κυνικοί. Σήμερα, την ίδια ώρα που κουβεντιάζουμε και ομφαλοσκοπούμε, κάποιοι άνθρωποι στη γειτονιά μας πεθαίνουν. Τεράστια ποσά χρημάτων δαπανούνται. Υποδομές που χρειάστηκαν μερικές ζωές να γίνουν, καταστρέφονται. Και όλα αυτά χάρη αυτού του ευρύτερου σχεδιασμού. Θέλουμε εμείς, η Κύπρος, να έρθουμε και να πούμε, έτσι απλά, εμείς δεν συμμετέχουμε γιατί δεν βγαίνουν τα κουκιά του «Χ» κύριου Κεραυνού; Συνειδητοποιούμε τι λέμε; Καταλαβαίνουμε ότι το καλώδιο δεν μπορεί να ΜΗΝ γίνει; Το ερώτημα δεν είναι αν θα γίνει ή όχι. Το ερώτημα είναι, όταν γίνει, η Κύπρος θα συμμετέχει; Θα είναι μέρος του ή όχι.
Αντέχουμε να μην είμαστε παρόντες; Αν εμείς είμαστε απόντες, προφανώς θα γίνει παρακάμπτοντάς μας. Ποιος είναι ο πρόθυμος και έτοιμος να καλύψει το κενό που θα αφήσουμε; Το σκεφτήκαμε; Τι συνέπειες θα έχει για το μέλλον μας.;
*Επίτροπος Ενέργειας
Μέλος Πολιτικού Γραφείου ΔΗΣΥ
