Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Λαμία από εύπορη οικογένεια στις 27 Αυγούστου 1905 και αυτοκτόνησε στις 16 Ιουνίου του 1945 στη χαράδρα του Φάγκου στη Μεσούντα της Άρτας. Ήταν 40 ετών. Σήμερα συμπληρώνονται 80 χρόνια από τον θάνατό του.
Στέλεχος του ΚΚΕ και ηγέτης του ΕΛΑΣ, αποτέλεσε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες της εποχής του.
Ο Βελουχιώτης σπούδασε στην Αβερώφεια Μέση Γεωργική Σχολή Λαρίσης γεωπονική, αλλά σύντομα εγκατέλειψε το επάγγελμά του και μετέβη στην Αθήνα. Εκεί μυήθηκε στην κομμουνιστική ιδεολογία και το 1924 έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Νεολαίων Ελλάδας. Στις τάξεις του ΚΚΕ ανέπτυξε έντονη δράση, ενώ στο τέλος του 1928 έγινε αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Επί Μεταξά φυλακίστηκε στην Αίγινα και στην Κέρκυρα, όπου υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο υπηρέτησε στο πυροβολικό και μετά την κατάρρευση του μετώπου ζήτησε από το ΚΚΕ την οργάνωση αντάρτικου κατά των κατακτητών. Μετά την ίδρυση του ΕΛΑΣ τον Φεβρουάριο του 1942, τέθηκε επικεφαλής μικρής ένοπλης ομάδας αλλάζοντας το όνομά του σε Άρης Βελουχιώτης. Με δικές του ενέργειες το τμήμα του αναπτύχθηκε εντυπωσιακά και έγινε ο πυρήνας του ΕΛΑΣ στην κεντρική Ελλάδα.
Η ιστορία του Βελουχιώτη είναι λίγο- πολύ γνωστή όπως και η δράση του, αυτή που σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας τον έχει αναδείξει ως ήρωα και μάλιστα προδομένο, ενώ για ένα άλλο τμήμα της ως έναν βίαιο εγκληματία.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με το τέλος του όπως το περιέγραψε ένας αυτόπτης μάρτυρας, ο καπετάν Θάνος. Και περιέχεται στο βιβλίο «Η πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη» που εξέδωσε το 1976 ο καπετάν Θωμάς (Γιάννης Χατζηπαναγιώτου).
Ο Μπάμπης Κλάρας, αδελφός του Βελουχιώτη, που γνώριζε κάθε λεπτομέρεια της ζωής του αδελφού του «εξέτασε» προσεκτικά το βιβλίο αυτό και εγγυάται για την ακρίβεια της περιγραφής.
Ο Βελουχιώτης διαφωνεί με τη Βάρκιζα και συνεχίζει τον «αγώνα»
Ο Άρης Βελουχιώτης δεν πήρε μέρος στα «Δεκεμβριανά».Προτίμησε να μείνει στην Πελοπόννησο. Επίσης διαφώνησε με την Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945), την οποία θεώρησε καταστροφική, «αληθινή αυτοκτονία του εαμικού λαϊκού κινήματος». Φεύγοντας από την Πελοπόννησο για τη Ρούμελη εξέφρασε στο Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. τη διαφωνία του, με μια δήλωση που προκάλεσε σάλο στους παραλήπτες. Ο Βελουχιώτης ανακοίνωσε ότι αρνιόταν να γυρίσει στην «ομαλότητα« που υποσχόταν η Συμφωνία της Βάρκιζας. Θα παρέμενε στα βουνά για να συνεχίσει τον αγώνα ή έστω για να περιμένει την εξέλιξη των πραγμάτων, καθώς πίστευε ότι οι συγκρούσεις θα επαναλαμβάνονταν. Οι ηγεσίες του Κ.Κ.Ε. και αυτή του Ε.Α.Μ. πανικοβλήθηκαν από την απόφαση του Βελουχιώτη και έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να τον συγκρατήσουν. Αρχικά ο Βελουχιώτης έδειχνε αμετάπειστος.
Τελικά συμβιβάστηκε εν μέρει, καθώς ναι μεν θα παρέμενε στο βουνό χωρίς όμως να αναπτύξει δράση. Δέχτηκε μάλιστα να αλλάξει εμφάνιση ο ίδιος και οι λίγοι σύντροφοί του που τον ακολούθησαν και ανήκαν στους λεγόμενους «μαυροσκούφηδες». Ο Βελουχιώτης «θυσίασε» τη θρυλική γενειάδα του, όπως και οι άνδρες του. Φόρεσαν μάλιστα καινούργιες αγγλικές στολές με δίκοχα, λάφυρα από τα Δεκεμβριανά και είχαν πλέον αγγλικό οπλισμό. Έτσι έμοιαζαν περισσότερο με βρετανικό στρατιωτικό τμήμα και όχι με αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στις αρχές Μαρτίου 1945 αναχώρησαν για ψηλά, στην Πίνδο.
Πάντως, ο Βελουχιώτης δεν ήταν ο μόνος αντάρτης που συνέχισε να βρίσκεται στα βουνά. Μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ, όσοι πίστευαν ότι τους ανέμενε σίγουρη εξόντωση κατέφευγαν σε γειτονικές χώρες, ιδιαίτερα στη Γιουγκοσλαβία. Κάποιοι καπετάνιοι, όπως ο Διαμαντής, ο Μπελής και ο Όθρυς παρέμειναν στην ορεινή Ελλάδα, όπου και κρύβονταν. Το Κ.Κ.Ε. και το Ε.Α.Μ. βρίσκονταν σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς
μπορούσαν μεν να κρατήσουν σε αδράνεια τους φοβερούς αυτούς καπεταναίους, οι οποίοι κατέφυγαν στα βουνά περισσότερο για να αποφύγουν την εξόντωση, δεν μπορούσε όμως να γίνει το ίδιο με τον Βελουχιώτη, ο οποίος ακολουθούσε τη δική του κοσμοθεωρία για συνέχιση του αντάρτικου. Αν ο Βελουχιώτης ξεκινούσε τη δράση ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσε αναταραχή με απρόβλεπτες συνέπειες.
