Κώστας Μαυρίδης*
Η εμμονή του πρωθυπουργού της Βρετανίας Τσάμπερλεν στην κατευναστική πολιτική των υποχωρήσεων απέναντι στον επεκτατισμό του χιτλεροφασισμού στα χρόνια που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον ανέδειξε ως παράδειγμα προς αποφυγή. Η στάση του εκείνη κορυφώθηκε με διακήρυξη «ειρήνης» με τον Χίτλερ (1938 στο Μόναχο), κι όταν ο Τσάμπερλεν επέστρεψε στη Βρετανία, το παρουσίασε ως μέγα επίτευγμα για «έντιμη ειρήνη». Τελικά, η εμμονή στον κατευνασμό, ως κράμα δειλίας, εξαρτήσεων και κυρίως έλλειψης διορατικότητας, εξέθρεψε το επεκτατικό θηρίο.
Στις μέρες μας ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν μίλησε στον ΟΗΕ για «ειρήνη» στην Ανατ. Μεσόγειο και «λύση» στην Κύπρο, κι είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν δύο εγχώρια συνθήματα. Εφόσον «λύση» και «ειρήνη» θέλει και ο Ερντογάν, τα εγχώρια συνθήματα «θέλουμε λύση» και «θέλουμε ειρήνη» έχουν πτωχεύσει. Το ερώτημα είναι τι είδους λύση επιδιώκουμε και τι είδους ειρήνη π.χ. λύση με ένα κανονικό κράτος εντός της ΕΕ; Ειρήνη που σέβεται το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα ή «την ειρήνη» που επιβάλλει ο ισλαμοφασισμός;
Πρόσφατα, το Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας, επανέλαβε τα περί «ειρήνης» και «λύσης» κι αναφέρθηκε σε τρομοκρατικές οργανώσεις όπως το «Ισλαμικό Κράτος». Είναι όμως το τουρκικό κράτος με τον Χ. Φιντάν, σημερινό Υπουργό Εξωτερικών κι επικεφαλής για πολλά χρόνια των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών, που διέπραξε ασύλληπτα εγκλήματα, από φονικές βομβιστικές επιθέσεις στην Άγκυρα σε συγκέντρωση του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών, μέχρι χρηματοδότηση κι εξοπλισμό του «Ισλαμικού Κράτους».
Τις προάλλες, ανακοινώθηκε η περίπτωση μιας 21χρονης, προερχόμενης από την κοινότητα των Γιαζίντι, η οποία είχε απαχθεί από το «Ισλαμικό Κράτος» πριν μια δεκαετία, σε ηλικία περίπου 11 ετών. Η κοινότητα των Γιαζίντι, με κουρδικές ρίζες, ζούσε για αιώνες διάσπαρτη κατά εκατοντάδες χιλιάδες στη Μεσοποταμία, κυρίως Συρία και Ιράκ. Το 2014-2015 το «Ισλαμικό Κράτος» κατέσφαξε με φρικαλέο τρόπο δεκάδες χιλιάδες μέλη της κοινότητας, ενώ χιλιάδες παιδιά απήχθησαν οργανωμένα. Τα κορίτσια αιχμαλωτίστηκαν ως σκλάβες και τα αγόρια στρατολογήθηκαν, ενώ χιλιάδες κατέληξαν σε άλλες χώρες, ανάμεσά τους και στην Τουρκία. Όπως ανακοινώθηκε, σε επιχείρηση που οργάνωσαν ΗΠΑ, Ισραήλ, Ιορδανία και Ιράκ, το συγκεκριμένο κορίτσι απελευθερώθηκε από την περιοχή της Γάζας.
Το 2015, ομάδα από εκείνες τις μάνες παιδιών που είχαν απαχθεί, εγκαταστάθηκε μέσα σε πάρκο στις Βρυξέλλες, όπου τις επισκέφτηκα για συμπαράσταση. Ένα πανό δέσποζε, με τα πρόσωπα του Ερντογάν και του Φιντάν το οποίο έγραφε «φασίστες-εγκληματίες, θέλουμε τα παιδιά μας». Όταν τους λέχθηκε ότι είμαι Ευρωβουλευτής, μερικές έπεσαν μπροστά στα πόδια μου με θρηνητικούς ολολυγμούς. Εκείνη την ώρα ήρθε στο μυαλό μου η Μυροφόρα από το κατεχόμενο Παλαίκυθρο, μάνα του Χριστάκη πέντε χρονών, που «χάθηκε» μέσα από τα χέρια της το 1974, όταν ο Αττίλας επέβαλλε την … «ειρήνη». Κι η Μυροφόρα ακόμη περιμένει σύζυγο και παιδί.
Η κατευναστική πολιτική παραμένει για δεκαετίες η κυρίαρχη στάση Αθήνας και Λευκωσίας απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό (π.χ. εγκαταλείποντας εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε Αιγαίο κι Ανατ. Μεσόγειο, ξεγράφοντας την Κύπρο κ.ά.), με αντάλλαγμα διακηρύξεις «φιλίας». Πρόκειται για πολιτική που έχει πτωχεύσει ηθικά και ορθολογικά.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ- S&D
