Πολλές φορές το ξεχνάμε αλλά για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας η Ταϊβάν δεν είναι ένα ανεξάρτητο κράτος. Είναι μια αποσχισθείσα περιοχή της Κίνας που κάποια στιγμή πρέπει να επανενωθεί με την ηπειρωτική Κίνα. Μάλιστα, ως έναν βαθμό αυτή είναι και η θέση της διεθνούς κοινότητας που αναγνωρίζει μόνο την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως εκπρόσωπο της Κίνας και προσυπογράφει – με διάφορους βαθμούς «στρατηγικής αμφισημίας» – την πολιτική της «Μίας Κίνας».
Από την άλλη μεριά, για τη Δύση και ιδίως για τις ΗΠΑ η Ταϊβάν είναι και μια σύμμαχη χώρα που δεν πρέπει να ενσωματωθεί βίαια στην Κίνα. Τυπικά βεβαίως και οι ΗΠΑ συνυπογράφουν την πολιτική της «Μίας Κίνας», εξ ου και οι αντιδράσεις για επισκέψεις στην Ταϊβάν ανώτερων αμερικανικών πολιτικών παραγόντων όπως η Νάνσι Πελόζι πέρσι, όμως είναι σαφές ότι δεν θέλουν να δουν την Ταϊβάν να καταλαμβάνεται από τις τον κινεζικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό.
Όλα αυτά διαπλέκονται και με την κατάσταση πνευμάτων εντός της ίδιας της Ταϊβάν όπου το αίτημα της επανένωσης έχει υποστήριξη όμως καθώς περνούν τα χρόνια τον τόνο δίνει μια νεώτερη γενιά που υποστηρίζει τον στόχο της ανεξαρτησίας.
Βεβαίως, ιδίως για τις ΗΠΑ το ζήτημα της Ταϊβάν δεν έχει να κάνει τόσο με το επιθυμούν οι πολίτες της Ταϊβάν, όσο με το γεγονός ότι βλέπουν σε αυτό το ζήτημα ένα μέτωπο που εάν οξυνθεί θα μπορούσε να είναι τμήμα μιας στρατηγικής για την ανάσχεση της Κίνας.
Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ έχουν επιδοθεί στην προσπάθεια να διαμορφώσουν μια ιδιότυπη συνθήκη περικύκλωσης της Κίνας, μέσα από ένα πλήθος βάσεων, τη συνεχή παρουσία αμερικανικών πολεμικών πλοίων αλλά και συμφωνίες όπως αυτή με τη Βρετανία και την Αυστραλία, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής πυρηνικών υποβρυχίων για χρήση από την Αυστραλία, ώστε να μπορούν να επιτηρούν ακόμη πιο πιεστικά την Κίνα.
