Είναι σ’ όλους γνωστό ότι οι Τράπεζες καταβάλλουν μια μεγάλη προσπάθεια για να βελτιώσουν την οικονομική τους θέση. Από το 2013 που βιώσαμε τη βαθιά οικονομική κρίση μέχρι σήμερα, οι Τράπεζες ακόμα να βρουν τους βηματισμούς τους. Τα πολλά λάθη του παρελθόντος, τα μεγάλα ανοίγματα, οι σπατάλες πόρων, η χορήγηση δανείων χωρίς επαρκείς εξασφαλίσεις, η μεγάλη αύξηση του προσωπικού, τα πολλά και αχρείαστα καταστήματα και πολλά άλλα δημιούργησαν ασφυξία στον τραπεζικό τομέα.
Τώρα, αφού περάσαμε τις μεγάλες πληγές της πανδημίας και βιώνουμε τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία, οι τράπεζες προσπαθούν να συμμαζευτούν και να βελτιώσουν τα νούμερα των ισολογισμών τους. Το «α» και το «ω» κάθε κίνησης τους είναι το κέρδος. Τίποτε, άλλο δεν τις ενδιαφέρει.
Στα πλαίσια αυτά απολύουν προσωπικό, κλείνουν καταστήματα και προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη σύγχρονη τεχνολογία για να μειώσουν το κόστος λειτουργίας τους. Θεωρητικά, η προσέγγιση αυτή είναι σωστή, έστω κι αν προκαλεί αντιδράσεις.
Όμως, θεωρούμε ότι μόνο με αυτά τα μέτρα, οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν να καταστούν διαχρονικά κερδοφόρες και ευέλικτοι μηχανισμοί στήριξης της οικονομίας μας. Μπορεί να περιορίσουν τα έξοδα τους, μπορεί να παρουσιάσουν (πρόσκαιρη) κερδοφορία, αλλά δεν πρόκειται να καταστούν η ατμομηχανή της ανάπτυξης, όπως είναι ο ρόλος τους.
Δυστυχώς, σήμερα από το τραπεζικό σύστημα απουσιάζει το όραμα και η ματιά προς το αύριο. Οι περισσότερες τράπεζες βλέπουν το σήμερα κι όχι το αύριο. Επικεντρώνονται στο δέντρο κι όχι στο δάσος.
Με τη μεγάλη ρευστότητα που διαθέτουν και τις νέες ευκαιρίες που δημιουργούν οι ραγδαίες οικονομικές εξελίξεις, οι τράπεζες θα έπρεπε να αναθεωρήσουν και να εκσυγχρονίσουν τους στρατηγικούς τους στόχους. Θα έπρεπε να βρουν τρόπους που θα αυξήσουν τα εισοδήματα τους μέσω νέων σχεδίων, νέων προϊόντων και νέων υπηρεσιών.
Αντί αυτού, παρατηρούμε ότι εμμένουν μόνο στη συγκράτηση εξόδων και στην επαναληπτική προώθηση των παραδοσιακών προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτή η μονοδιάστατη προσέγγιση τους δεν θα τις βοηθήσει ούτε να ανανεώσουν τα εισοδήματα τους, ούτε να αξιοποιήσουν νέες ευκαιρίες, ούτε να συγχρονισθούν με το νέο οικονομικό γίγνεσθαι που διαμορφώνεται διεθνώς.
Αν οι τράπεζες μας επιδιώκουν να αλλάξουν την μοίρα τους και να κινηθούν προς το μέλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς τους, να επινοήσουν νέα προϊόντα και υπηρεσίες και να εκσυγχρονίσουν τους τρόπους λειτουργίας τους. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, δεν μπορούν να αποδώσουν οι περικοπές και η συγκράτηση του κόστους λειτουργίας τους.
Η δημιουργία νέου οράματος και νέων στρατηγικών στοχεύσεων θα συμβάλει και στην εμψύχωση των εργαζομένων στις τράπεζες, οι οποίοι σήμερα διακατέχονται από ανασφάλεια και απογοήτευση για όσα βλέπουν να συμβαίνουν.
Δεν γνωρίζουμε πως αντιμετωπίζουν οι διοικήσεις των τραπεζών όλα αυτά τα θέματα, όμως είναι φανερόν ότι απουσιάζει η έμπνευση και το όραμα.
Εκτός, λοιπόν, από το κόψιμο των δαπανών, οι τράπεζες οφείλουν να δουν και το αύριο. Και αυτό, δεν μπορεί να γίνει με μπακαλίσιμες πρακτικές, αλλά με επινοητικές και ευφάνταστες κινήσεις.
Οι πολίτες, αλλά κυρίως η οικονομία έχουν πολλές απαιτήσεις από το τραπεζικό σύστημα. Επιζητούν μια νέα τραπεζική κουλτούρα που θα στηρίζει τα σχέδια των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Θέλουν τις τράπεζες πρωταγωνιστές κι όχι ουραγούς στο αύριο της Κύπρου…
Ιωσήφ Ιωσήφ
