Βράδυ 28ης Απριλίου 2022. Τα social media κατακλύζονται από σχόλια. Λατρεία, θαυμασμός και συμπαράσταση στην Ιωάννα Παλιοσπύρου. Το υπέροχο κορίτσι που «με κάθε της εμφάνιση δίνει μαθήματα δύναμης και αισιοδοξίας». Ο Σταύρος Θεοδωράκης κατάφερε με ανεπιτήδευτη ευαισθησία και δημοσιογραφική αρτιότητα να παρουσιάσει όχι μόνο το πρόσωπο, αλλά και όσα κρύβει πίσω του το μαγικό αυτό πλάσμα. Rewind. Δύο χρόνια πριν. Πρωί 20ής Μαΐου 2020. Τα social media και πάλι κατακλύζονταν από σχόλια. Μηνύματα διαφορετικά. Καχύποπτα. Γεμάτα απορίες. Με αιχμές και υπονοούμενα. Είχε μόλις γίνει γνωστό ότι «34χρονη δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι».
Τι να έκανε και σε ποιον; Ή μάλλον σε ποια; Ενα μείγμα σεξισμού, μισογυνισμού και κόμπλεξ. «Αν πήγε να πάρει τον άνδρα άλλης, καλά της έκανε». Ακόμα θυμάμαι με φρίκη τον καβγά στο κανάλι που ήμουν τότε με ρεπόρτερ και μάλιστα γυναίκα, η οποία είχε μόλις αποφανθεί «καλά να πάθει γιατί είχε πάει με παντρεμένο και το έκανε η γυναίκα του για να την εκδικηθεί». Μάταια προσπαθούσαμε με άνδρα συνάδελφο να της εξηγήσουμε πόσο κτηνώδης και άρρωστα κομπλεξικός ήταν ο ισχυρισμός της.
Εύκολα συμπεράσματα, φθηνιάρικα σχόλια, στρατόπεδα και ενσταλαγμένο μίσος. Ο χρόνος που πέρασε, η αποκάλυψη της αλήθειας και ο υπεράνθρωπος αγώνας αυτού του υπέροχου κοριτσιού τους έκανε να σιωπήσουν. Ή να αλλάξουν κασέτα. Εικάζω ότι είναι οι ίδιοι που σήμερα την εγκωμιάζουν.
Η υποκρισία είναι χαρακτηριστικό μας γνώρισμα άλλωστε. Αποθεώνουμε τους διακεκριμένους γιατρούς της Ιωάννας, τους εκπληκτικούς επιστήμονες και εν γένει το θαύμα της επιστήμης, χάρη στους οποίους η Ιωάννα κέρδισε ξανά τη ζωή, όταν ταυτόχρονα ξερνάμε χολή για την επιστήμη, τη μόρφωση και στοχοποιούμε την αριστεία ως μια δυνατότητα των ελίτ.
Εξυμνούμε την «εκπληκτική εκπομπή που κατάφερε να περάσει στην κοινωνία μηνύματα ζωής, δύναμης και ελπίδας», όταν λίγο πριν αναρτούμε ατάκες μίσους για τα ΜΜΕ, τα βοθροκάναλα και απαξιώνουμε συλλήβδην τους δημοσιογράφους. Εγκωμιάζουμε την Αστυνομία που κατάφερε να συλλάβει τη δράστιδα, ενώ ταυτόχρονα τους στοχοποιούμε όλους ως «μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους».
Παπαγαλίζουμε θεωρίες συνωμοσίας αντιδρώντας στην ύπαρξη καμερών ασφαλείας στους δρόμους, ενώ ξέρουμε καλά τον κομβικό τους ρόλο στην σύλληψη της Κακαράντζουλα, για την οποία πανηγυρίζουμε. Παραλογισμός, υποκρισία, ανορθολογισμός, ένα μόνιμο παζλ που σχηματίζεται στη δημόσια σφαίρα. Πίσω από όλα αυτά, το χαμόγελο της Ιωάννας τη στιγμή που καθαρίζει από τους ατμούς τον καθρέφτη. Το μόνο που μένει. Το γαλήνιο χαμόγελο της Ιωάννας.
