Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
«’Ηταν Κυριακή. Καταχείμωνο. Δεν είχε ακόμα καλά ξημερώσει, όταν γύρω στις 7 το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι μου […]
– Γιάννη, τι διαβάζω σήμερα;
– Τι, κύριε Πρόεδρε; Απαντώ αιφνιδιασμένος.
– Τα ραδίκια, Γιάννη, πουλιούνται 17 δρχ. το κιλό; Γιατί;
– Κύριε Πρόεδρε, τ’ αγορανομικά θέματα έχουν εκχωρηθεί με απόφασή σας στον υφυπουργό, τον Παναγιωτόπουλο…
– Σου έχω πει τόσες φορές Γιάννη ότι εγώ δεν γνωρίζω υφυπουργούς. Εγώ ξέρω τους υπουργούς! Αυτοί είναι υπεύθυνοι απέναντί μου για όλο το εύρος των αρμοδιοτήτων του υπουργείου τους. Αυτοί πρέπει να εποπτεύουν όλο το υπουργείο τους!
– Μάλιστα, κύριε Πρόεδρε. Αλλά κάποιο λάθος, κάποια παρανόηση θα ‘χει γίνει. Είναι αδύνατον τα ραδίκια να φτάσουν τις 17 δραχμές. Θα μάθω και θα σας ενημερώσω.
Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και με το αυτοκίνητό μου άρχισα να ψάχνω να βρω περίπτερο ανοικτό ν’ αγοράσω την εφημερίδα. […] Γυρίζω στο σπίτι και προσπαθώ να διαβάσω την είδηση. Δεν τη βρίσκω. Μετά από ψάξιμο ενός τετάρτου ανακαλύπτω σε ένα ανούσιο ρεπορτάζ να είναι “θαμμένη” με ψιλά γράμματα η αναφορά στα ραδίκια των 17 δραχμών! Χωρίς καμία μνεία ότι η τιμή τους είχε εκτιναχθεί στα ύψη.
Αναζητώ τον Παναγιωτόπουλο. Δεν μπόρεσα να τον εντοπίσω… Αναζητώ τον γενικό διευθυντή Αγορανομίας, τίποτα. Τον αρμόδιο διευθυντή, τίποτα. Φεύγω με τ’ αυτοκίνητο και γυρίζω πάλι στη Γλυφάδα. Ένας φίλος μανάβης κατοικεί πάνω από το κατάστημά του. Τον ξεσηκώνω και τον ρωτάω. Νομίζει ότι τρελάθηκα. Του εξηγώ. Μου λέει 7 δραχμές! Δεν τον πιστεύω… Επιμένει. Πηγαίνουμε σ’ έναν συνάδελφό του λίγο παραπέρα. Τον ξυπνάμε κι αυτόν… Εφτά δραχμές τα ραδίκια! Τότε πείθομαι και βρίσκω την ερμηνεία των 17. Ήταν τυπογραφικό λάθος! Ο δαίμων! Αυτός μας αναστατώνει κυριακάτικα.
Γυρίζω σπίτι. Τηλεφωνώ στον Πρόεδρο.
– Κύριε Πρόεδρε, πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Το 7 έγινε 17.
Και ο Καραμανλής:
– Είπα κι εγώ!»
Εμείς τι να πούμε, ότι ο τότε πρωθυπουργός είχε εντοπίσει σ’ ένα δευτερότριτο ρεπορτάζ τιμή της συμφοράς ή ότι με πυροσβεστικά μέτρα δεν γεμίζει το «καλάθι της νοικοκυράς»;
Η ακρίβεια είναι εδώ και δεν είναι τυπογραφικό, όπως στο περιστατικό, που περιγράφει ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης στον πρώτο τόμο των απομνημονευμάτων του «Όπως τα έζησα 1961 – 1981» (εκδ. Λιβάνης).
Η ακρίβεια είναι εδώ, άτυπο μνημόνιο, και ιδίως τους ευάλωτους λίγο ενδιαφέρει αν είναι εισαγόμενο.
