Στις 29 Οκτωβρίου 1945, το κατάστημα Gimbels της Νέας Υόρκης παρουσίασε ένα νέο προϊόν, πουλώντας ένα διαφορετικό είδος στυλό μελάνης, του οποίου η σχεδίαση χρειάστηκε αρκετές δεκαετίες για να καρποφορήσει.
Το στυλό της Reynolds International Pen Company υποσχόταν να βάλει τέλος στους άγαρμπους χρήστες πενών και στα ατυχήματα με το μελάνι.
Διαθέτοντας μια μπίλια στην κορυφή και παχύρρευστο μελάνι που στεγνώνει γρήγορα, το νέο αυτό προϊόν δεν άφηνε μουτζούρες, εξασφαλίζοντας μια σταθερή ροή μελανιού.
Το νέο στυλό ήταν καθαρό και βολικό. Ωστόσο, δεν ήταν φθηνό κοστίζοντας τότε 12,5 δολάρια – ενδεχομένως σήμερα πάνω από 180 δολάρια.
Το στυλό ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, ωστόσο δεν ήταν το πρώτο με μεταλλική μπίλια – ο επικεφαλής της αμερικανικής εταιρείας που το παρήγαγε, στην πραγματικότητα ανακάλυψε μια έκδοσή του κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού στη Νότια Αμερική.
Η δημιουργία του σύγχρονου στυλό συνήθως πιστώνεται στον Ούγγρο-Αργεντινό εφευρέτη László Bíró. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ παλαιότερο.
Ο Αμερικανός John J Loud είχε λάβει το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα στυλό το 1888. Ο Loud, δικηγόρος και περιστασιακός εφευρέτης, ήθελε ένα στυλό μελάνης που θα μπορούσε να γράφει σε σκληρότερα υλικά όπως το ξύλο και το δέρμα, καθώς και στο χαρτί. Η έμπνευσή του ήταν μια περιστρεφόμενη χαλύβδινη μπάλα.
Το στυλό του Loud ήταν πράγματι ικανό να γράψει σε δέρμα και ξύλο, αλλά ήταν πολύ τραχύ για χαρτί. Η συσκευή θεωρήθηκε ότι δεν είχε εμπορική αξία και το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τελικά ακυρώθηκε.
Διάφοροι εφευρέτες προσπάθησαν να βελτιώσουν το σχέδιο του Loud την επόμενη δεκαετία, αλλά κανένας δεν μπόρεσε να το φέρει στην παραγωγή μέχρι τον Bíró, τη δεκαετία του 1930.
Η προσθήκη μελανιού από πένα σε ένα στυλό δεν ήταν η λύση, ωστόσο. Το ίδιο το μελάνι έπρεπε να επανεξεταστεί.
Ο László στράφηκε στον αδερφό του, Gyorgy, έναν οδοντίατρο που ήταν επίσης ταλαντούχος χημικός και ο οποίος δημιούργησε ένα μελάνι που απλωνόταν εύκολα αλλά στέγνωνε γρήγορα.
Ο László έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το νέο στυλό στη Βρετανία το 1938, αλλά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έβαλε στον πάγο τα σχέδιά του. Τόσο αυτός όσο και ο αδελφός του ήταν Εβραίοι και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη το 1941, μεταναστεύοντας στην Αργεντινή. Εκεί, ο László επέστρεψε στη νέα του εφεύρεση, με τη βοήθεια του Juan Jorge Meyne.
Το πρώτο «birome», όπως έγινε γνωστό στην Αργεντινή, κυκλοφόρησε το 1943. Ο σχεδιασμός κέντρισε το ενδιαφέρον της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF) της Βρετανίας, που παρήγγειλε 30.000 κομμάτια.
Το 1945, δύο αμερικανικές εταιρείες – η Eversharp Co και η Eberhard Faber Co – συνεργάστηκαν για να χορηγήσουν άδεια για το νέο στυλό στην αγορά των ΗΠΑ, έχοντας ξοδέψει μισό εκατομμύριο δολάρια προκειμένου να αποκτήσουν τα δικαιώματα στη Βόρεια και Κεντρική Αμερική. Ωστόσο, ο Αμερικανός επιχειρηματίας Milton Reynolds επισκέφτηκε το Μπουένος Άιρες και εντυπωσιάστηκε με το νέο στυλό, δημιουργώντας ένα παρόμοιο σχέδιο με κάποιες αλλαγές που παρέκαμπταν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του László Bíró.
Το ορόσημο που θα άλλαζε το στυλό για πάντα δεν προήλθε όμως από τις ΗΠΑ αλλά από τη Γαλλία. Ο Michel Bich ήταν ένας –γεννημένος στην Ιταλία- Γάλλος βιομήχανος, ο οποίος διηύθυνε μια εταιρεία που κατασκεύαζε στυλό.
Αφού κατάλαβε ότι τα στυλό με μπίλια μέχρι τότε ήταν προϊόντα premium, «είδε» πως μια απλοποιημένη εναλλακτική λύση που θα χρειάζεται να αντικατασταθεί πιο τακτικά, θα μπορούσε να είναι πολύ φθηνότερη. Ο Bich απέκτησε ένα εργοστάσιο κοντά στο Παρίσι και γιγάντωσε την εταιρεία του, Societe Bic, που ακολούθως –για διαφημιστικούς λόγους- μετονομάστηκε σε Bic.
Ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο το φθηνό στυλό του Bich «απογειώθηκε» ήταν πως η μαζική παραγωγή πλαστικών επέτρεψε την κατασκευή των νέων στυλό με πολύ φθηνό τρόπο, ανοίγοντας τον δρόμο για την πώλησή του σε μεγάλες ποσότητες.
Με πληροφορίες από BBC
